Mystieke tradities  geven aan dat er een ‘stem van de stilte’ zou zijn.  Wat wordt bedoeld met deze uitspraak?
De stilte heeft uiteraard geen stem, maar te midden van de stilte kan een andere stem zich laten horen: die van onze ‘goddelijke natuur’. Veel mensen voelen het innerlijke verlangen om verbinding te maken met deze  geestelijke essentie. Maar in de praktijk van het dagelijkse, drukke leven blijkt het vaak lastig te zijn om, al is het ook maar enige ogenblikken, stilte te ervaren.

Tot stilte komen
De grootste uitdaging bij het tot stilte willen komen,  is dat onze gedachten maar door blijven gaan, dat emoties juist opkomen als men zich ertoe zet om stil te gaan zitten, dat vervelende fysieke ongemakken zich dan vaak meer laten voelen. Juist dan is het van belang om niet te gaan vechten, deze gedachten en gevoelens niet weg te drukken, maar gewoon te accepteren wat zich aandient. Niet op te geven als eerst juist meer onrust ervaren, maar door deze periode van ongemak heen te gaan en gewoon te blijven zitten. Voelen wat zich wil laten voelen en gedachtestromen door ons heen te laten gaan.

Innerlijke ruis
Het is dan ook een misvatting dat als we gaan zitten om stil te willen zijn, het ook gelijk stil wordt in onszelf. We horen juist dan eerst onze innerlijke ‘ruis’. We worden ons bewust van onze voortdurende stroom van gedachten, zorgen over de toekomst, herinneringen die emoties oproepen, fysieke ongemakken, allerlei beelden die we aan ons geestesoog voorbij zien trekken etcetera. Allesbehalve stilte. Hoe kunnen we dan toch stilte gaan ervaren?

Acceptatie en niet oordelen
Van belang hierbij is dat we alles dat zich innerlijk aandient niet gaan veroordelen als ‘niet goed’. Dat we gaan aanvaarden dat dit hoort bij het proces. Ons bewust worden van alles dat de ‘niet-stilte’ is, is nodig om ook de diepere stilte te kunnen gaan ervaren in onszelf.  Hiervoor is geduld nodig, uithoudingsvermogen maar vooral ook moed en liefde voor onszelf. Het gaat erom dat we al deze innerlijke beweging gaan ervaren, gaan waarnemen en er bij durven te blijven.  Wat het ook is dat zich innerlijk aandient.

Onthechten
Vanuit die acceptatie kan er dan langzamerhand, als we dit blijven volhouden als een innerlijk proces, een ruimte gaan ontstaan of een bepaalde mate van rust. Niet altijd, maar zo af en toe kunnen we daar dan een glimp van gaan opvangen. Dan is het de kunst om dit niet te willen ‘pakken’, maar ook aan dat verlangen weer te onthechten. Onthechten betekent: waarnemen van dat wat is, maar ook weer loslaten. Het niet willen begrijpen en ons er niet mee te identificeren. We hebben gedachten, we hebben gevoelens en we hebben fysieke sensaties, maar we zíjn het niet.  We zijn ten diepste het bewust-zijn dat dit kan waarnemen.

Stilte wordt gevonden in onze ziel, onze diepste essentie. Stilte beperkt zich niet tot geluid, maar heeft ook te maken met rust, in de zin van beweging, gevoelens en indrukken.  Op ieder moment dat we waarnemen en geen weerstand bieden kunnen we stilte ervaren, zelfs te midden van chaos. Pas dán kan er ruimte komen om verbinding te maken met onze essentie, onze ziel. Het is in deze stilte dat de stem van onze goddelijke natuur, onze meest wezenlijke essentie, zich gaat laten horen. In deze stilte komen we dan thuis bij onszelf. 

©M.van Wegberg 2022

Bron: De Transformatie Leergang